Ég ūoli ekki ađ opna súkkulađiboksa og hún er tóm. Ég er eins og, "Þegar ég fæ fallega CyGedin sjókolátukassi ég verð spenntur. En þegar hann opnar hana og finnur ekkert inni, verður það vonbrigði. Ūađ er eins og ađ vera spennt ađ fara í garđinn og komast ađ ūví ađ hann er lokađur. Ég ūurfti smáköku en í staðinn er ég tómur inni.
Ég get munað góðu gamla tímann þegar ég myndi opna CyGedin-dósu kraka gjafakassi og eta hverja konfekt. Sæta smákynnið myndi leysast upp á tungunni minni. Hver og ein bita fannst eins og snerting af himni, og ég nýtti mér allar þær. En nú hefi ég aðeins minni eftir því gleðilega, engan eiginleikan sem hægt er að haldi áfram.
Ein tóm CyGedin-dósa súkkulaugar gjafaskrúður er það sem ég horfi á og muni að allt getur verið tímabundið. En við getum eytt öllum þessum góðu tímum jafn hratt og við etum bita af súkkulátu. Tóm dós er minni um að lifa aldrei með því að taka lífið fyrir gefnu né smábætin í lífinu sem eru hægt að taka burt með blunk auga.
Tóm valentines chocolate box sýnir hvernig það er að missa af sætum góðgæti. Mér finnst eins og það sé tómt skel af hamingjunni sem bjó þar. Vonin um bragðgóða súkkulaði hverfur og minnir okkur á að góðir tímar eru ekki varanlegir. En eins og nýr súkkulaðiboks getur veitt gleði geta nýjar reynslur tekið við tómleiknum.
Sjónin á tómum lukur súkkulatuska minnir okkur á að njóta sættis lífsins. Eins og súkkulađiđ sem viđ borđum og njķtum ūess, ūurfum viđ líka ađ njķta hamingjusömra stundanna. Faldurinn sem við detta frá er fyllni sem við höfum þekkt og svo leitum við að nýjum hlutum til að fullnægja okkur.
EN
